Dlaczego aż Międzynarodowy Dzień Kropki?

To książka zatytułowana "Kropka" Petera H. Reynoldsa zapoczątkowała Międzynarodowy Dzień Kropki, obchodzony na całym świecie 15 września. Jest to święto nie tyle kropki jako takiej, ale święto kreatywności, talentu i odwagi w pokonywaniu trudności.

Peter H. Reynolds nie należał do uczniów, którzy pilnie słuchają nauczyciela i z zapałem realizują jego polecenia. Zamiast słuchać, wolał zarysowywać kolejne strony zeszytów. W siódmej klasie na lekcji matematyki nauczyciel wziął go na stronę. Ale zamiast ukarać chłopca, zaproponował mu udział w projekcie, który przez sztukę i opowiadanie pomoże innym uczniom zrozumieć matematykę. Peter przerobił trudną książkę do matematyki na pełen humoru komiks. Gdy przyniósł swoją pracę do szkoły, nauczyciel skomentował to słowami: „Masz tu początek filmu animowanego, jeśli to cię interesuje”. Kilka miesięcy później Reynolds ukończył swoją pierwszą animację. A nauczycielowi matematyki, Jimowi Matsonowi, zadedykował wiele lat później swoją książkę „Kropka” - historię dziewczynki o imieniu Vashti, która nie wierzy w swoje możliwości.

Vashti twierdzi, że nie potrafi rysować. Przez całą lekcję plastyki nie otwiera pudełka farb. Nauczycielka przygląda się jej idealnie białej kartce i prosi, by dziewczynka postawiła na niej zwykłą kropkę. Zniecierpliwiona Vashti wciska ołówek w sam środek kartki i zaczyna się pakować. Nauczycielka z uwagą przygląda się kropce i prosi dziewczynkę, by podpisała swoją pracę. Gdy następnym razem Vashti wchodzi do klasy, widzi swoją kropkę oprawioną w złotą ramę wiszącą nad biurkiem nauczycielki. I dochodzi do wniosku, że potrafi namalować jeszcze lepsze kropki. W końcu otwiera pudełko farb, a spod pędzelka wypływają kropki we wszystkich rozmiarach i kolorach.

Historia Vashti poruszyła nauczycieli, którzy postanowili czytać tę książkę swoim uczniom i rozmawiać z nimi o drzemiących w nich talentach. Kropka to jedynie pretekst. Idea tego święta ma na celu zmianę myślenia. W natłoku codziennych zajęć, w pogoni za realizacją „ważnych” spraw możemy nie zauważyć tego co najistotniejsze. Historia Vashti i jej nauczycielki przypomina, że warto czasem się zatrzymać na moment, pochylić się nad dzieckiem, które może potrzebować naszego wsparcia, wzmocnienia w pokonywaniu własnych słabości. Myślę, że idea ta powinna przyświecać wszystkim.

W naszej szkole w tym dniu w klasach odczytano lub odsłuchano opowieść o Vashti. W niektórych słuchano wielokrotnie. Ze zdziwieniem i uznaniem dzieci przyjęły zakończenie książki. Niektóre nie mówiły nic. Czyżby zaskoczył je koniec historii. Chciały zapewne przemyśleć tę opowieść samodzielnie. Prace plastyczne tworzyły z wielkim zaangażowaniem.

Wanda Gierlach

2020-10-01

Barbara Szummer

powrót