Ksiądz Aleksander Fedorowicz

Aleksander Fedorowicz urodził się 16 czerwca 1914 roku w Klebanówce na Kresach Wschodnich jako przedostatnie z dziewięciorga dzieci Aleksandra i Zofii z Krasińskich. Zdobywał wykształcenie we Lwowie – najpierw w gimnazjum, potem na wydziale Filozoficznym Uniwersytetu Jana Kazimierza, a następnie w Wyższym Seminarium Duchownym i na Wydziale Teologicznym. Jako osoba bardzo chorowita wielokrotnie przerywał naukę, aby podleczyć nadwątlone zdrowie. Po wybuchu II wojny światowej został zmuszony do przerwania oficjalnych studiów seminaryjnych. Kontynuował je prywatnie pod kierunkiem księdza Kazimierza Kowalskiego – późniejszego biskupa pelplińskiego. Święcenia kapłańskie przyjął w dniu 15 listopada 1942 roku, z rąk abpa Bolesława Twardowskiego, po wcześniejszym złożeniu przez rodzinę zobowiązania utrzymywania go na własny koszt, gdyby ze względu na chorobę okazał się niezdolny do pracy duszpasterskiej.

            W pierwszych latach kapłaństwa posługiwał najpierw w Lipinkach pod Gorlicami, a następnie we wsi Tywonia, należącej do parafii w Jarosławiu. Od roku 1945 – na zaproszenie ks. Władysława Korniłowicza rozpoczął pracę pośród niewidomych i Zgromadzenia Sióstr Franciszkanek Służebnic Krzyża w podwarszawskich Laskach. Wypełniając osobiste życzenie kard. Stefana Wyszyńskiego  od dnia 5 lipca 1951 r. przeniósł się do nowo erygowanej parafii w Izabelinie. Pracę w nowej parafii rozpoczął od starań o budowę kościoła, który został niebawem wzniesiony. Ks. Aleksander był aktywnym proboszczem, organizatorem życia społecznego i religijnego a także inicjatorem ruchu trzeźwości. W 1954 roku – jako jeden z pierwszych w Polsce - otrzymał zgodę kardynała Stefana Wyszyńskiego na sprawowanie liturgii w języku polskim, odprawianie Mszy św. twarzą do wiernych oraz czytanie tekstów przez świeckich razem z kapłanem. Ks. Fedorowicz kontynuował swą pracę duszpasterską mimo rozwijającej się choroby. Choć coraz częściej przebywał w szpitalu, to jednak nie zapominał o parafii, pisząc piękne listy do chorych i nieustannie przypominając, że „Bóg jest Miłością”, przez co budował  klimat jedności, dialogu i współpracy między ludźmi żyjącymi nie tylko na izabelińskiej ziemi, ale również i w Polsce. Świadczy o tym fakt, że to ks. Aleksander został poproszony o wygłoszenie kazania podczas pierwszego w Polsce nabożeństwa ekumenicznego w dniu 10.01.1962 r. Tym samym dał wymowny znak, że Kościół w Polsce rozpoczyna wcielać w życie reformy Soboru Watykańskiego II. Ks. Aleksander potrafił w swojej posłudze połączyć troskę o sprawy Boże i ludzkie w niebywały sposób wskazując, iż centrum życia społecznego i religijnego jest wspólnie odprawiana Msza Święta w języku ojczystym. Ta bardzo aktywna, twórcza i wizjonerska działalność ks. Alego była wielokrotnie przerywana przez nawroty jego choroby. Pomimo tego zachował on jednak niebywałą aktywność. Zarazem jednak coraz więcej czasu spędzał w szpitalu – w ostatnim roku posługi przebywał tam kilka miesięcy. Z okresu tego pochodzą jego najpiękniejsze listy do chorych i do izabelińskich parafian. W jednym z nich napisał, że choć choroba bywa „straszna” i „beznadziejna”, to ostatecznie każdy z nas „zarówno chory, jak i zdrowy, ma już w kieszeni bilet do nieba z wybitą datą”. Ks. Aleksander swoje ostatnie kazanie wygłosił dnia 2 maja 1965 r., a ostatnią Mszę Świętą odprawił w Instytucie Onkologii w Warszawie dziesięć dni później.  Ostatnie tygodnie życia spędzał w  ukochanym  Izabelinie, gdzie zmarł w opinii świętości w dniu 15 lipca 1965 r.

            Zważywszy na wspaniały przykład służby Deo et patriae pierwszego izabelińskiego proboszcza,  po upływie pół wieku od jego przybycia do Izabelina, Dyrektor Zespołu Szkół w Izabelinie Antoni Zych skierował do władz Gminy Izabelin wniosek o nadanie Gimnazjum w Izabelinie imienia księdza Aleksandra Fedorowicza. W piśmie tym zawarł następujące słowa: „Wywodzący się z kręgu duchowego oddziaływania Ojca Władysława Korniłowicza i Prymasa Tysiąclecia – charyzmatyczny kapłan, pierwszy proboszcz Parafii Izabelin, społecznik i myśliciel, faktyczny twórca wspólnoty lokalnej i centrum życia liturgicznego w latach 1951-1965 jest (w naszym wyrażanym wspólnie przekonaniu) właściwym wzorem osobowym w procesie wychowania młodzieży gimnazjalnej”. Wniosek ten został jednogłośnie poparty przez całą społeczność szkoły – Radę Pedagogiczną, Radę Rodziców, Samorząd Uczniowski oraz Władze Gminy Izabelin.

            Na pamiątkę tych wydarzeń, a zarazem w przededniu rozpoczęcia procesu beatyfikacyjnego ks. Alego i w 50. roku od jego śmierci społeczność Zespołu Szkół w Izabelinie pragnie wyrazić Bogu wdzięczność za posługę ks. Aleksandra Fedorowicza przez ufundowanie i instalację nowego wizerunku swojego patrona.

            Niech Bóg błogosławi Izabelin! Niech Boży Duch oświeca swoim światłem wszystkich uczniów i pracowników Zespołu Szkół w Izabelinie! Niech nasz kochany Patron – ks. Aleksander wstawia się za nami u Boga w niebie! Niech wyprasza nowych, zdolnych uczniów, którzy ze wszystkich sił będą służyć Bogu i Ojczyźnie naszej – Polsce!

 ks. Jerzy Jastrzębski