Propozycja książki dla Rodziców "Jak mówić, żeby dzieci się uczyły w domu i w szkole" autorstwa Adele Faber, Elaine Mazlish

Drodzy Rodzice!

W ramach Specjalistycznego Centrum Wspierającego Edukację Włączającą działającego przy Towarzystwie Opieki nad Ociemniałymi Stowarzyszenie w Laskach, jako neuropsycholog ze Szkoły Podstawowej dla Niewidomych w Laskach, chciałabym Państwu przekazać garść informacji, odnośnie wsparcia Dzieci w tym szczególnym czasie. Za nami być może pierwsze, drugie a nawet trzecie i czwarte kryzysy związane z dynamiczną sytuacją na świecie, chociaż przecież życie, to ciągłe wystawianie się na sytuacje, które jak sinusoida zwiększają by za chwilę zmniejszać poziom odczuwanych emocji, związanych z naszym życiem zawodowym i rodzinnym, prywatnym.

Wychodząc naprzeciw potrzebom i oczekiwaniom rodziców, chcielibyśmy w ramach SCWEW, stworzyć miejsce integracji i dzielenia się doświadczeniami, dobrymi praktykami oraz problemami związanymi z wychowaniem dzieci. Dlatego właśnie na początek  przygotowałam dla Państwa garść wskazówek, być może oczywistych, odnośnie tego  jak pracować z naszym dzieckiem. Dzieci dostają zadania domowe, wyznaczane są terminy sprawdzianów, kartkówek itp., staramy się, żeby nasze dzieci  wykonały wszystkie zadania edukacyjne  w terminie. To wszystko w atmosferze marudzenia, narzekania oraz niechęci naszych pociech do odrabiania lekcji. Zapewne istnieją dzieci które wszystko robią szybko i sprawnie, nie jestem jednak przekonana, że jest to większość dziecięcej społeczności :):):) Atmosfera domowo-szkolno-zawodowa wpływa na nasze samopoczucie, na nasze relacje. Nauczanie jest trudne. Jak przekazywać wiedzę dzieciom aby chciały się uczyć?

I tu wychodzę do Was Drodzy Rodzice z propozycją książki "Jak mówić żeby dzieci się uczyły w domu i w szkole" autorstwa Adele Faber, Elaine Mazlish. W przejrzysty sposób, z konkretnymi wskazówkami i przykładami pomaga nam zrozumieć jak przejść przez trudny proces nauczania. Spokojnie, to lektura na później :-) Wyobrażam sobie jak wiele zajęć macie obecnie. Postaram się w kilku kolejnych wiadomościach przedstawić pokrótce treść tej pozycji. Niemniej jednak zachęcam do przeczytania całej książki.

A!! I kolejne wiadomości do Was dotyczące wspomnianej tematyki to już minimum treści, maximum wskazówek. Obiecuję, będzie krócej :-)

Obojętnie, jak dobre intencje mają nauczyciele i rodzice, jeśli obie strony nie posiadają odpowiednich narzędzi, by te intencje zrealizować, dziecko znajduje się w trudnej sytuacji, a my razem z nim. W codziennej komunikacji, we wszystkich płaszczyznach naszego życia, ważne jest, żeby dostrzec różnice między słowami, które demotywują, a tymi, które dodają odwagi; między słowami prowokującymi konfrontacje, a tymi, które zachęcają do współpracy; między słowami uniemożliwiającymi dziecku skoncentrowanie się na zadaniu a tymi, które pobudzają naturalne pragnienie uczenia się. Nieporozumienia można zażegnać dzięki uczciwej i pełnej szacunku rozmowie. Istnieje bezpośredni związek między tym, co dzieci czują, a ich zachowaniem. Kiedy dzieci czują się dobrze, wtedy zachowują się przyjaźnie, spokojnie. Dotyczy to również nas. Jak możemy naszym dzieciom pomóc dobrze się czuć? Poprzez akceptację ich uczuć.

I o tym właśnie jest rozdział 1: jak radzić sobie z uczuciami dziecka, które przeszkadzają w nauce.

Dzieci potrzebują potwierdzenia swoich uczuć w domu i w szkole.

Dziecko: z powodu kilku głupich błędów dostałem tak mało punktów! Dorosły: nie martw się. Następnym razem pójdzie ci lepiej.

Zamiast udzielać takiej odpowiedzi:

1.OKREŚL UCZUCIA DZIECKA.

Zdaje się, że jesteś bardzo rozczarowany. Rzeczywiście można się zmartwić, jeśli zna się odpowiedź i traci się punkty przez głupie błędy .

2. POTWIERDŹ UCZUCIA DZIECKA POMRUKIEM ALBO SŁOWEM.

Och albo Mhm albo Rozumiem.

3. DAJ DZIECKU W FANTAZJI TO, CZEGO NIE MOŻE MIEĆ.

Czy nie byłoby wspaniale, gdybyś znał odpowiedzi na wszystkie ćwiczenia z matematyki, fizyki itp, zadane przez panią? Albo gdybyś miał zainstalowaną w plecaku aplikację, która nie dałaby Ci popełnić błędu?

4. ZAAKCEPTUJ UCZUCIA DZIECKA, NAWET JEŚLI NIE MOŻESZ ZAAKCEPTOWAĆ NIEWŁAŚCIWEGO ZACHOWANIA.

Tak się złościsz z powodu tej oceny, że walisz nogą w biurko! Nie mogę na to pozwolić! Nie mogę pozwolić na niszczenie mebli! Ale możesz mi powiedzieć, co cię martwi. Albo narysować, zaśpiewać, napisać do mnie list.

Tyle o rozdziale pierwszym. Mam nadzieję, że wzbudziłam ciekawość i trochę pomogłam.

W następnym wpisie rozdział nr 2: 7 sposobów zachęcania dzieci do współpracy.

 

Pozdrawiam serdecznie, Kalina Lichtorowicz-Kozera, psycholog szkolny, ekspert ds informacji i ewaluacji SCWEW przy Towarzystwie Opieki nad Ociemniałymi Stowarzyszenie w Laskach .